Happy Place

Soms gebeuren er dingen in het leven die je simpelweg niet kunt begrijpen, dingen die zo onrechtvaardig of pijnlijk zijn, dat je er meteen ‘nee’ tegen zegt. Het lijkt wel alsof de wereld even uit balans is, alsof alles wat goed en juist leek, plotseling in twijfel wordt getrokken. Je voelt de frustratie opkomen, het verlangen om iets te doen, om een verschil te maken. Het is dat gevoel van onmacht, dat besef dat je niet kunt blijven toekijken terwijl er iets verkeerds gebeurt. Je wilt er iets aan doen, maar waar begin je? Wat kun je doen om te veranderen wat zich voor je ogen ontvouwt?

Mensen reageren op verschillende manieren als ze onrecht meemaken. Voor sommigen is het meteen duidelijk dat er actie ondernomen moet worden. Ze voelen de drang om in actie te komen, om de situatie te veranderen, om recht te zetten wat krom is. Ze kunnen niet stilzitten terwijl het onrecht zich voortzet. Hun handen jeuken om iets te doen, ze willen timmeren, werken, strijden om een beter resultaat te bereiken. Ze geloven dat de kracht van hun inzet de wereld kan veranderen, dat hun actie een verschil zal maken, hoe klein het ook lijkt.

Anderen reageren heel anders. Ze kijken naar de situatie en voelen zich misschien machteloos. ‘‘Je kunt er toch niks aan doen,’’ denken ze. Ze berusten in de situatie, of vinden het te groot en te complex om aan te pakken. De woorden lijken als een excuus, een manier om zich af te sluiten van de pijn die ze voelen. Ze willen niet ingrijpen, niet omdat ze het niet belangrijk vinden, maar omdat ze niet weten waar te beginnen. Ze vragen zich af of hun inzet wel echt effect zal hebben, of het überhaupt mogelijk is om de situatie te veranderen.

Er zijn ook mensen die de situatie volledig ontkennen. Ze weigeren te geloven dat er iets mis is, dat er een probleem is dat opgelost moet worden. Ze sluiten zich af van de realiteit omdat het te moeilijk is om onder ogen te zien. Misschien willen ze de wereld niet zien zoals hij is, of misschien is het gemakkelijker om weg te kijken dan om te handelen. Ontkenning is voor sommigen een manier om te overleven in een wereld die hen soms te veel lijkt te vragen.

Maar wat je ook denkt, voelt of doet, één ding is zeker: verzet tegen iets betekent altijd inzet voor iets. Of je nu de strijd aangaat met alles wat je hebt, of je je gedachten stilletjes met de situatie probeert te verzoenen, je zet altijd iets in. Het verzet kan een klein gebaar zijn, of het kan een groot, onmiskenbaar moment van verandering zijn. Maar wat het ook is, het vraagt om een keuze. Je kiest altijd om ergens voor te staan, zelfs als dat betekent dat je jezelf moet confronteren met iets dat je liever zou vermijden.

En in dit proces van verzet en inzet, van actie en reflectie, ontstaat misschien wel jouw happy place. Het klinkt misschien vreemd, maar soms is de strijd voor iets beters juist wat ons dichter bij onszelf brengt. In het verzet vinden we vaak de kracht om te ontdekken wie we echt zijn en wat we echt belangrijk vinden. Je happy place is niet per se een plek van rust, maar een ruimte waar je je kunt uiten, waar je de vrijheid hebt om te handelen, om te vechten voor wat goed is, om je waarden na te streven, zelfs als de wereld om je heen dat niet altijd lijkt te ondersteunen.

Misschien is je happy place daar, waar je je niet langer laat tegenhouden door onzekerheid of angst, maar waar je jezelf toestaat om te strijden voor de verandering die je in de wereld wilt zien. Het kan een plek zijn waar je je eigen kracht ontdekt, zelfs te midden van onrecht en chaos. Het is een plek waar je een verschil kunt maken, waar je kunt staan voor wat je gelooft, en waar je uiteindelijk in vrede kunt leven met de keuzes die je hebt gemaakt, omdat je wist dat je hebt gestreden voor wat juist is.